O latexo dun autor
Aí están, preparadiños os dous para que os forre mañá. Sobre a mesa da cociña descansan dous libros que saquei en préstamo hoxe da biblioteca de Barbadás. Mañá hai que forralos. Para que non se luxen.
Son un fanático dos libros ben conservados. Exemplos: vou por aí a ler, andando, e só que caia unha pinga de auga, zas, xa meto o libro entre a barriga e a roupa para que non se me molle; entro nun café e antes de pousalo sobre o mostrador aínda que estea forrado-, boto primeiro unha visual a ver como está a barra, non vaia ser que se atope mollada. As miñas sobriñas sábeno ben: que pasa cos libros, neniñas? Que son sagrados!!!, contestan ó unísono. É que un libro non é tan só unhas follas cosidas ou pegadas cunhas pastas máis ou menos duras con bonitos ou menos bonitos deseños. Un libro é algo así coma un soño que mentres o les volvese a realidade máis pura. Un libro é o latexo dun autor.
Polos intereses creados
Teño un pé pisando na ansiedade dun soño. Dun soño que non é tal. Porque hai soños que nunca foron. Pero de algo ten que valer o esculpir a señardade na talla dun castiñeiro, ou a morriña no toro dun amieiro. E non todo vale na conciencia dun neno. Un neno o que ten que ter é infancia, e punto. Agora mesmo acórdome deses nenos que non teñen infancia. Aínda hai moitos nenos sen ela. Porque vivimos nunha sociedade que pecha os ollos para non poder ver. Vivimos nunha sociedade que vai e vén polos intereses creados, pero non compartidos. Non sabemos cando a auténtica vida roula polos carreiros estreitos de cada un. Non sabemos nada de nós mesmos, e por iso pensamos que somos únicos e auténticos. Teño o outro pé pisando na candidez dun pensamento. Dun pensamento que erra ante a realidade da propia vida. Esta, ás veces, é dura, é egoísta, é interesada, é miserable, é cruel...
